Hoxe, cando o Sol canso e feble
Comenzou a caer no horizonte,
Acordeime de ti, irmán,
Das nosas rifas e pelexas,
Das nosas duras discusións.
Por que tantos desgustos
Se agora, cando a túa presenza falta,
Todo son saudades e amargos recordos?
Hoxe, Javier, irmán, pensei en ti
E na familia estragada pola túa ausencia.
E, porén, todos teus os recordos
Foron gratos e emotivos.
Hoxe, de novo, vivín xunto a ti,
Volvemos rifar por uns minutos,
E descubrín, que no fondo,
Aprécioche e quéroche.
Hoxe, javier, viviches outra vez...
Co teu irmán.
">
No hay comentarios:
Publicar un comentario